Als je naar haar stem luistert, voel je je vervoerd naar de oevers van de Mississippi, naar de straten van Clarksdale of Memphis, in het gezelschap van de grote zangeressen van blues, soul, folk, funk, rhythm 'n blues.... allemaal geworteld in de vurigheid van gospeltraditie. Kaz Hawkins werd echter in 1973 in Noord-Ierland geboren als Karen McIntyre, groeide op in het Noord-Ierse Belfast en kreeg als pseudoniem de voornaam Kaz. Ze zong graag in de kerk en werd thuis beïnvloed door haar zingende grootmoeder. In haar jeugd deed ze auditie voor de tv-show “Opportunity Knocks”, waar ze de raad kreeg om naar Etta James te luisteren. Ze werd als kind misbruikt door een familielid. Dat geheim droeg ze mee tot na een poging tot zelfmoord decennia later. Haar snijwonden a.g.v. automutilatie (zelfverminking) liet ze bedekken met tatoeages. Kaz verhuisde naar Spanje en begon te zingen in clubs, maar raakte verslaafd aan cocaïne. Daarnaast leed ze aan huiselijk geweld, dat eindigde nadat de politie was gebeld toen ze naar huis terugkeerde. Ze pakte in 2011 een akoestische gitaar op en gebruikt deze nu in haar shows om het bewustzijn van de geestelijke gezondheid te bevorderen.

Om de emoties van de artieste, die de intensiteit van haar zang uitmaken, te begrijpen moet men teruggaan in de tijd. Naar de tijd van een klein meisje dat stiekem poëzie schreef om de pijn van het leed van de rellen te vergeten. Dat waren jaren die gekenmerkt werden door geweld en littekens achterlieten. Geïnspireerd door Etta James' "Saint-Louis Blues", waar haar grootmoeder dol op was, geeft Kaz zich over aan de muziek. Zij houdt een symbolische erfenis in leven die haar ertoe bracht de naam aan te nemen van de vrouw die haar altijd had geïnspireerd, zijnde Etta James die geboren werd als Jamesetta Hawkins. En zo begonnen haar concerten met coverversies van Etta James, en verscheen vier jaar geleden haar soloalbum "Memories Of" als een Etta James tribute, waarop Kaz al haar gekende energie, emoties en klasse in de nummers van deze legende duwt, en hiermee zet ze ons met haar band op haar eigen wijze, terug in de tijd van Stax en Motown.

In een sector die vaak gedreven wordt door commercieel succes, blijft Kaz Hawkins standvastig in haar doel om muziek te gebruiken als medium voor sociaal commentaar. Haar persoonlijke achtergrondverhaal biedt een krachtige achtergrond die het publiek boeit met haar rauwe eerlijkheid en onwrikbare integriteit. Terwijl Kaz Hawkins haar kunstenaarschap blijft ontwikkelen, is het duidelijk dat haar muziek grenzen zal blijven verleggen en luisteraars over de hele wereld zal blijven boeien. Haar soulvolle zang, gekoppeld aan haar talenten als songwriter, hebben haar een plaats bezorgd onder haar leeftijdsgenoten in Europa. In een steeds veranderend muzikaal landschap staat Kaz overeind als een artiest die moeiteloos genres combineert en de kloof overbrugt tussen het bekende en het onbekende.

Daar waar zij overal in Frankrijk – Zwitserland en Duitsland de harten weet te veroveren en het publiek weet te beroeren met haar emotievolle songs en verhalen is zij in België nog niet doorgebroken tot het grote publiek. In Frankrijk speelt zij de hele grote zalen makkelijk vol en haar laatste album "Until We Meet Again" (recensie) prijkt daar in de top3 van alle charts. Hawkins verstaat de kunst om zowel Etta James als Nina Simone én Janis Joplin in herinnering te brengen, met live-shows waarin ze zich steeds 200% geeft. Van Morrison is al jaren haar grootste fan – dat zegt genoeg. Flinke bonus voor de gitaarliefhebbers was dat Kaz onze snarenwonder Stef Paglia, het grote gitaartalent van België, mee naar Duvelblues bracht en hopelijk zal deze passage voor België ook de ogen en zielen openen voor dit mega muzikale talent. We spraken met Kaz als met Stef even na hun fantastische optreden in Puurs.